صفحه محصول - رحمانيت خدا

تحقيق رحمانيت خدا
 متشکل از 7 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
رحمانيت خدا، صفتي در جهت سعادت بشر
خداوند وقتي اديان را بر انسان ها نازل مي کرد، آيا هدفش فقط رحمت نازل کردن بر مردم بود يا اهداف ديگري هم داشت؟
اصولا اين لازمه صفت رحمانيت خداوند است که انسانها را به سعادت، تکامل و توسعه ارزش هاي انساني برساند. به همين دليل هم او پيامبران را به عنوان راهنمايان فرستاد. معلمان و راهنمايان کساني هستند که مي خواهند افراد را از باب دلسوزي به سمت سعادت و ارزشهاي والا راهنمايي کنند. بنابراين صفت رحمانيت خداوند هم يک صفت عام است که مي خواهد در جهت سعادت بشر باشد. پيامبران را هم با همين صفات مي فرستد. خداوند در توصيف پيامبر مي فرمايد «رحمتا و بشري للمومنين». بنابراين خداوند اديان را براي نزول رحمت بر مردم فرستاده است.
پس آيات و روايات در اديان الهي که به عقاب و عذاب و حدود اشاره مي  کنند، تکليفشان چيست؟ آيا آنها هم در ذيل همين رحمت خداوندي است؟
به نظر من ابتدا بايد هندسه اي براي تعاليم دين در نظر گرفت و ديد جايگاه عقاب در آن کجاست و جايگاه رحمت کجاست. يکي از راههايي که مي توانيم اين هندسه را روشن کنيم، اين است که ببينيم حجم آياتي که ناظر به رحمت خداوندي هستند و آياتي که ناظر بر عقابند، چه تناسبي دارند. به عنوان مثال در قرآن کريم 113 سوره از 114 سوره با «بسم الله الرحمن الرحيم» و بروز صفات رحماني و مهرباني و عطوفت آغاز مي شود. در يک سوره فقط نامي از رحمانيت خداوند نيست، اما شگفت اين که در سوره ديگر بسم الله الرحمن الرحيم دو بار تکرار مي شود. مي دانيم که روش زباني مي تواند نشان دهنده سمت و جهت گيري شيوه عرضه دين باشد.
نکته ديگر اين که ما در تعاليم ديني خودمان داريم «وسعت کل شي » رحمته» يعني رحمت خداوند در همه عالم گسترده است يا «سبقت رحمته علي غضبه» يعني رحمت او بر غضبش پيشي گرفته است.
پس چرا در بعضي اديان بر جنبه هاي رحماني بيشتر تاکيد شده و حتي برخي اديان به دين رحمت معروف شده اند؟
تا جايي که سراغ دارم - جداي از عناوين و تبليغات- هيچ دين الهي وجود ندارد که در کنار رحمت، جايي براي انذار و عقاب پيش بيني نکرده باشد. به لحاظ تعليم و تربيت هم، انسان هم بايد خوف داشته باشد و هم رجا. اگر کلاس درس هم هميشه بر اساس تشويق باشد و ترس از نياوردن نمره و مردود شدن نباشد، براي افراد هشدار دهنده نيست. در کارهاي ديني هم همين طور است. در وضع قانون هم همين طور است. درست است که جنبه هاي تشويقي در نظر گرفته مي شود، اما اين هم در نظر گرفته مي شود که اگر کسي تخلفي کرد، به موضوع رسيدگي شود. اصولا قانون يک طرفه، ضمانت اجرايي ندارد. اگر به دزد بگوييم ما تو را تشويق نمي کنيم، او هم قبول مي کند و مي گويد که من تشويق نياز ندارم. اگر به ستمکاري بگويند که کسي نيست به کارهاي تو رسيدگي کند، او هم به کارهايش ادامه مي دهد. بنابراين حتما بايد در کنار تشويق، انذار و خوف هم وجود داشته باشد. بگذريم از اين که برخي اديان در شعار اين حرف ها را مي زنند و بر رحمت تاکيد دارند